Regeltjes

regeltjes (discussie)

Hij rookte haast heel zijn leven,

da’s natuurlijk niet gezond.

En hij dronk ook vaak een pilsje

met het flesje aan zijn mond.

Maar zo leefde hij zijn leven,

niet zo slim, maar hij genoot.

Hij dacht geen moment aan stoppen,

want hij ging nog liever dood.

.

Nu ligt hij in een verpleeghuis

en daar is een rookverbod.

Sterke drank werd hem verboden

en de koelkast ging op slot.

Want dat zijn nu eenmaal regels,

drinken dat is ongepast

en het roken is onveilig

en bezorgt ook overlast.

.

In het huis zeggen de mensen:

‘Ja, het is zijn eigen schuld.

Had hij anders moeten leven,

overlast wordt niet geduld’.

Nu slijt hij zijn laatste jaren,

zonder roken, zonder drank.

Want de regels zijn de regels,

het moet tegen wil en dank.

.

Ik begrijp het: ‘Er zijn regels’,

maar we hebben afgeleerd

om nog creatief te denken,

want de regel prevaleert.

We verschuilen ons daarachter,

regels vinden wij heel goed.

Maar door creatief te denken,

kom je wensen tegemoet.

.

Gun die man zijn laatste maanden

af en toe nog wat plezier.

Dat kan met een sigaretje

en een lekker potje bier.

Zoek daarom naar moog’ lijkheden,

een idee, wees assertief.

Dus als regeltjes gaan knellen,

denk dan weer eens creatief.

© Hans Cieremans

Zoveel kwijt….

Vroeger was je heel innemend,
levenslustig, grappig, lief.
Nu ben jij heel achterdochtig,
angstig, somber, inactief.
Als je mij iets wil vertellen
snap ik niet wat jij bedoelt.
En ik moet voortdurend gissen,
wat jij denkt en wat jij voelt.

Als ik bij je op bezoek kom,
ben jij in jezelf gekeerd.
Om contact met je te maken,
heb ik alles geprobeerd.
Meestal ben je dan onrustig
en ook heel vaak prikkelbaar.
Wat een vreemde zuster wel lukt,
krijg ik zelf niet voor elkaar.

Dan zit ik me af te vragen
hoe dat kan, want zij is vreemd.
Is dat omdat jij nu hier bent,
dat je mij dat kwalijk neemt?
Of dat vreemde ogen dwingen?
‘k Weet het niet, maar het doet zeer.
Ik mis jou, ik wil je helpen,
maar ik weet het soms niet meer.

‘k Mis de lichtjes in je ogen,
jouw beminnelijke lach.
En waar ik niet aan kan wennen:
Jouw veranderde gedrag.
‘k Mis je liefdevolle aandacht,
ik ben zoveel van je kwijt.
Ik mis alles wie jij ooit was.
Waar is jouw persoonlijkheid?.

© Hans Cieremans

 

Afscheid..

Lieve Mw vd E

Ik heb je leren kennen

als een bijzondere vrouw.

De tijd dat je bij ons was,

wist je precies wat je wilde.

Brood zonder korsten,

een kopje thee met veel suiker.

En áltijd een koekje erbij,

en nog een koekje… en nog 1

.

Begin van de middag steevast naar je appartement,

waar je heerlijk op jezelf kon zijn.

De warme maaltijd het liefst aardappels, groente en een klein stukje vlees,

en de vla en melk maakten we warm in de magnetron.

.

S‘avonds steevast om 7 uur op bed, het liefst nog eerder..

en zeker deden we allen ons best om jou tevreden te stellen.

En als je het niet aanstond, dan zei of hoorden we je wel.

Nooit zal ik vergeten wat je vertelde over de schooljuffrouw!

Dat bleef jou je hele leven bij en heeft jouw veel verdriet gedaan.

S‘morgens na de zorg als ik haren kamde,

trok je altijd een raar gezicht voor de spiegel, (en ik ook)

En samen lachten we hierom..

Je vond jezelf oud als je in de spiegel keek.

Ik ben al 96!    zei je dan..

Bij het naar brengen, ging je altijd de foto’s bij langs,

Je was trots op je man, je kinderen.

Even bij je op de rand van het bed zitten en kletsen voor je ging slapen, genoot je van.

Over je zere plek op de rug wrijven werd een ritueel.

.

Genieten kon je van muziek,

je hand en vingers kwamen in de lucht en deden dan mee.

En dan dat hikje, kwam ook vaak terug.

Je kon er niets aan doen en klonk zo grappig. “HIK”

.

Je komt nu niet meer van bed,

Het is goed geweest voor jou.

“Ik wil slapen“

zeg je..

“en niet meer uit bed“!

Je wilt of kunt niet meer..

Je lichaam wordt zwakker,

je praten wordt gefluister..

De woorden vaak verdraaid..

Rust nu maar uit..

Je hoeft niet meer te kunnen.

Er wordt goed voor je gezorgd..

.

Voor mij, toch eerder dan verwacht,

ben je zachtjes heengegaan.

in het bijzijn van Anja en Jelle

die waren er altijd voor jou.

Nu mag je altijd slapen en rusten

in Vrede.

.

We gaan je missen..

Bedankt dat je er was,

dat we voor je mochten zorgen,

het laatste stuk van je leven.

Ik zal je niet vergeten.

.

Jess

Laten wij ze niet vergeten

Laten wij ze niet vergeten,
als ze ons vergeten zijn.
Laten wij wat zonlicht schenken
in hun schemerige brein.

Laten wij hun tranen drogen,
met de warmte van ons hart.
Laten wij ze richting geven
in de weg die hun verwart.

Laten wij ze niet vergeten,
als herinnering verbleekt.
Laten wij dan naar hen luist’ren,
als slechts hun verleden spreekt.

Laten wij dan mee bewegen
in beleving van weleer.
Laten wij vertrouwen geven,
niets steeds zeggen ‘kan niet meer’.

Laten wij ze niet vergeten,
als ze ons vergeten zijn.
Laten wij elkaar beloven
om er steeds voor hen te zijn.

©Hans Cieremans

 

Rhodos. Augustus 2019. Samen met mijn broer en zussen.

Thassos Griekenland. Juni 2019

Ons geluk

Soms is het moeilijk jouw aandacht te krijgen,
je kijkt, maar jij ziet me niet.
Ik weet intussen, ‘t is beter te zwijgen
en blader wat in een Margriet.
Ik lees geen woord, ik kijk naar de plaatjes
en denk aan hoe het eens was.
We waren verliefd en heel dikke maatjes,
net zestien en groen als het gras.

We zijn vroeg getrouwd, de kindertjes kwamen,
we kregen een dochter en zoon.
En al ons geluk, dat deelden we samen,
geluk was destijds heel gewoon.
We hadden het fijn, we hebben genoten,
het leven was toen één groot feest.
Die tijd is voorbij, voorgoed afgesloten,
wat was komt niet meer, da’s geweest.

Het leven neemt nu een andere wending,
niet zoals wij hadden gehoopt.
Ons levensverhaal krijgt geen ‘happy ending’,
door Alzheimer word jij gesloopt.
Het leven is eindig, da’s niet te vermijden,
maar zo valt die eindigheid zwaar.
Het is zo verdrietig om jou te zien lijden,
dit wilden we niet voor elkaar.

Ik vind het moeilijk jouw aandacht te krijgen,
dus staar ik maar in een Margriet.
Alzheimer is ons geluk gaan bedreigen,
het wordt nu vermengd met verdriet.
Alzheimer wil de herinn’ ring verstoren,
herinnering aan ons geluk.
Maar dat lukt niet, dat gaat nooit verloren,
zelfs Alzheimer krijgt dat niet stuk.

© Hans Cieremans