Voor dhr en mw X

Kwetsbaar zit ze in haar stoel
Een hoopje mens van 84
Roepend om haar moeder:
“Mamma! Mamma!
Ik kan haar slecht bereiken
“Mis je je moeder”?
vraag ik..
“Ik wil naar mijn moeder toe”,
zegt ze
Een duidelijke zin
Die vaak wordt herhaalt
En “Ik weet het niet meer”
Angst en verdriet beheersen haar.
Troosten weerd ze af..

Vroeger was ze lerares
Wist precies wat,
én hoe ze het wilde.
Ze blijft controlerend,
delegerend, het heft in eigen handen.
Nu zit ze daar:
Hulpeloos..
Verliezend in haar strijd,
trots en waardigheid.
Te roepen, te huilen,
om haar moeder,
haar veiligheid ontbreekt.

Ontredderd,
achterdochtig en soms somber.
Weet niet wat te doen.
Eenzaam in haar wereld..
Ze kan het niet meer vinden
Zichzelf te verwaarlozen
Ontoerekenbaar,
soms onhandelbaar.
Ze is zorg-afhankelijk,
maar haar antwoord is “NEE!”
Een bange schreeuw om hulp?
“Ik heb me gewassen, en ik heb al gegeten”!

De zinnen heeft ze verloren,
in een golf van afasie.
Een gewoon gesprek brokkelt af,
de woorden dwarrelen door elkaar.
Haar echtgenoot is soms haar vader,
een andere keer “die man”,
of broer.
De belofte die ze deden: tot de dood ons scheidt..!
Geen verpleeghuis in verschiet!
Zijn liefde heeft de overhand,
Zij is zijn grootste bezit.
En ik zie zijn onmacht en verdriet,
in zijn prachtig bruine ogen.
Zolang de draagkracht overheerst, aan “draaglast”..
blijft ze bij hem thuis.

Van rondrijden wordt ze blij:
huizen kijken en benoemen,
in soms half afgemaakte zinnen.
Maar ze geniet..
Ze hoeft niets te presteren,
alleen maar kijken,
en verwonderen.
Telkens weer opnieuw..

Nu zit ze daar,
In de stoel bij het raam.
Veel met haar ogen dicht,
op haar vertrouwde plek
In haar eigen omgeving
thuis.
De herinnering herleeft,
zoekend naar haar “huis”
Vergeten,
dat ze vergeet,
en níet meer weet..

Verborgen zorgtaken!

‘k Zat met mijn neus eens in de boeken
En ik bleef maar naarstig zoeken
Naar het hoofdstuk ‘empathie’
Maar hoelang ik ook bleef turen
Dát hoofdstuk vond ik nie.
Dan maar door naar ‘warme zorg’
Geen idee waar dat zich verborg
Misschien bij het hart en de vaten
Of hadden ze het toch ergens anders gelaten
Dan maar door naar ‘aandacht en genegenheid’
Nou, toen raakte ik de draad even helemaal kwijt
Genoeg te lezen over Diabetes Mellitus type twee
En een bladzijde verder omschreef Influenza B
Je kunt natuurlijk nooit genoeg informatie verwerven
Over ‘hoe niet zonder goede reden te sterven’
Maar over het bijdragen aan kwaliteit van leven
Daar staat bar weinig over in de boeken geschreven
Hetgeen dat het bovenstaande namelijk omschrijft
Zijn onmisbare zaken, dat men van nature beklijft
En je kunt toerloos blijven zoeken
Maar waar zorgen daadwerkelijk om gaat,
dat vind je nergens in de boeken.

D.

Warme zorg!

Qútélappé

Heerlijk gerecht van een vroegere vriendin Yvonne. (2 à 3 personen)

350 gr gehakt

3 uien

Bakje taugé

2 stengels bosui

2 gebakken eieren

Macaroni

Mix voor nasi

Peper, zout en cayennepeper

Bereidingswijze

Uien snijden en bakken en als ze lichtbruin zijn in een kommetje opzij zetten.

Gehakt kruiden en bakken en later de gebakken uien erbij.

Taugé en de gesneden bosuien erbij. 15 minuutjes bakken.

Ondertussen de eieren bakken en in stukjes snijden en er ook door doen

Macaroni bereiden ongeveer 200 gr

Mix voor nasi erdoor met 150 ml water volgens recept

Alles door elkaar en Genieten!

Evt met salade ernaast of komkommerplakjes met mayonaise en suiker

Er moeten mensen zijn….

🪐⚓️🤎

Er moeten mensen zijn
die de sterrenhemel in de ogen van de ander blijven zien, juist wanneer de zwartste nacht haar intrede doet.

Mensen die flarden van herinneringen zingen
en daarmee het verleden weer tot leven wekken
dat ergens op een zolderkamer lag verscholen.
Omdat het luik dicht zat, en het slot verroest.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn die noten kraken, zuchten slaken en hun compositie herschrijven omdat elke dag weer hun wijs kentert, keert, muteert.

Er moeten mensen zijn die vergeten dat ze bestaan. Omdat ze zo opgaan in een ander, dat het hun spiegelbeeld doet evolueren.
Waardoor deze voorgoed veranderd is.

Er moeten mensen zijn die tranen lachen omdat het huilen hen al zo lang geleden is vergaan. Als een oorlogsschip dat na een oneerlijke slag, zonk tot op de bodem van hun wezen.

Bij dat soort mensen wil ik horen.
Zij, die elke dag weer opnieuw geboren worden omdat zij anders uit hun vel barsten en sterven van groeipijn.

Er moeten mensen zijn
die hun ogen de kost geven ook al betalen
zij daarvoor de hoogste prijs.
Mensen die cynisme en sarcasme
uitroepen tot hun geloofsovertuiging
en juichen wanneer de boodschap goed overkomt.
Niet bang zijn voor.
Hoor en wederhoor.

Ja, er moeten mensen zijn
met ogen die dwars door
je heen kijken,
zodat de realiteit zal wijken
voor de illusie.

Weet je,
er moeten mensen zijn
die de angst tegemoetzien
en haar ten dans vragen.
Omdat het meedragen
uiteindelijk te zwaar wordt
en de wereld niet alleen
hún schouders nodig heeft.
En ook al roept men;
Waar gaat deze reis naartoe?
Hoe, en wanneer, en met welke trein
en van welk perron!
Zou je het ze zeggen als je het kon
of stopt het verhelderen hier.
En reis je alleen verder
met ziel en zaligheid als metgezel.
Als een afzonderling die zingt;
laat mij,
laat mij,
laat mij,
vrij.

Bij dat soort mensen wil ik horen,
hen, die wars zijn van een verklaring.
En openbaring voelen
wanneer de norm wordt loslaten,
als een vliegtuigje
gevouwen van papier.
Met daarin deze woorden geschreven.
Het leven heeft geen vorm,
geen criterium.

Het heeft ruimte nodig. Lucht.
Een zucht van verlichting
al is de richting tegendraads.

Het leven bestaat, zolang het bloed stroomt
als een rivier. Ook naar plekken waar het niet gaan kan.
En dan is er maar één uitweg.

Leef.

D.

(Vrij naar ‘Er moeten mensen zijn’, van Toon Hermans)

Kort gezegd..

En wij blijven doen waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd; Wij doen. Met aanzienlijk minder dan geoorloofd. En onze knieën knikken. Net als ons hoofd. Wanneer zij vragen om meer. Meer dagen, meer uren. En onze ruggen, onze schouders, onze voeten… Zij hebben te verduren. En toch…. Onze monden blijven lachen om de grappen die wij maken. Over serieuze zaken. En over hen… Zij, die het niet snappen..Of het niet zien zoals het is. Zo houden wij het luchtig. Wij nemen hete baden en zuchten van verlichting. Wanneer spieren ontspannen. Gedachten worden losgelaten. Wij willen niet oeverloos debatteren. Of praten. Over besluiten die al zijn genomen. Wij willen praktiseren. Zonder daarvoor posities te hoeven creeëren, die boven ons uit reizen. Want wie wij zijn, staat al beschreven. In onze handen en in onze zielen. Wij behoeven alleen maar ruimte. Om te doen. Waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd.

Geschreven door D.

Tigania a la Jess (grieks) met tzaziki en rijst.

Vanavond Tigania gemaakt. 2 personen. Benodigheden:

2 kipfilet ook in grove stukken snijden.

1 rode paprika

1 bakje champions

2 uien

1 courgette

Olie, Peper zout cayennepeper

Zilvervliesrijst volgens verpakking.

Griekse yoghurt voor de tzaziki

1 takje verse munt.

Tzaziki: 3/4 komkommer: pitjes eruit halen en dan raspen. 4 blaadjes munt fijn snijden, peper en zout erbij en de yoghurt allemaal door elkaar mengen.

Werkwijze: Snijd alle ingrediënten in grove stukken. Champions en uien bakken dat het lekker bruin is. Paprika erbij, courgette erbij. Kipfilet goed gekruid met peper en zout en cayennepeper goed bakken. 15 minuten. Alles bij elkaar doen, deksel op de pan op laag vuur nog 15 minuten.

Zilvervliesrijst volgens pak.

Heerlijk

❤️ Hart voor de mens..

Iedereen kan jou leren
om te signaleren
en te rapporteren
En vertellen hoe iets moet

Iedereen kan jou zeggen
En proberen uit te leggen
Hoe je het volgens het boekje doet

En iedereen kan jou blijven vragen
Waarom je telkens links gaat
en niet rechts
Zeggen dat iets
zwart of wit is
en goed is
of juist slecht

Maar NIEMAND kan jou leren voelen
Zelfs de strengste juffrouw niet
Om met één blik te kunnen weten
of iemand pijn heeft
of verdriet

Een schouder zijn
Soms zelfs een ‘ouder’ zijn
Het vertrouwde zijn

DAT heeft de meeste waarde,
en waar zorgen daadwerkelijk om gaat
Waarvoor in wezen
geen enkel papiertje bestaat

Wat mogen we blij zijn
Dat er zusters als jij zijn
Met hart voor de mens
achter hun kwaal

Jij bent, werkelijk waar,
mijn Florance Nachtegaal.

Dit prachtige gedicht is geschreven door Deanne Platje en is voor iedereen die werkt in de zorg.


Oma/moeder worden

Mijn dochter is hoogzwanger. Al over tijd nu. 9 september 2021 was ze uitgeteld. Het is dus een spannende tijd en iedereen leeft ook mee. Zo ook mijn moeder. Haar oma. Ik belde zojuist maar de thuiszorg hielp haar net onder de douche. De huishoudelijke hulp pakte de telefoon op. Helemaal goed. Dat wil mijn moeder ook want stel je voor dat haar kleindochter een baby heeft… ik heb nu even doorgegeven dat ik straks nog even terug bel, en dat ze mocht zeggen dat ik nog geen oma ben…Vera nog geen moeder en mijn moeder nog geen overgrootmoeder

❤️❤️❤️

Ziva en Rhody 17-4-2021

Sinds vorige week Heb ik nieuwe huisgenootjes. 2 kleine ieni mini kittens: Een schildpadpoes: Ziva, en een rode: Rhody. Ze wogen veel te licht, Rhody woog 450 gr en Ziva 350. Van de dierenarts krachtvoer gekregen. Er komt gelukkig steeds meer beweging en ze spelen elke dag meer.

Ziva
Rhody

Onthechten

Of het nu gaat om een opname in een verpleeghuis of om een definitief afscheid, in beide gevallen is er sprake van verdriet en gemis. In beide gevallen is er sprake van verplichte onthechting. Dat is een moeilijk proces, waar je doorheen moet. Het is de enige manier om weer verder te kunnen gaan. Maar het is een rouwproces en dat kost tijd.

www.hanscieremans.nl/2019/09/09/onthechten/

Dag mooi mens, ik mis je zo….

Zal ik jou ooit weer tegenkomen..
Ergens op een warme dag
Jouw stem weer even horen
Jouw wang weer even kussen
Jouw onbevangen warme lach..


Zal ik jou ooit nog weer eens horen..
Zomaar op een gegeven moment
Dat de telefoon gaat
En jij weer tegen mij aanpraat
Alsof je nooit ontslapen bent
Wij zouden huilen
Wij zouden drinken
Wij zouden zingen
Het ging ons om de kleine dingen


Zal ik jouw sterven ooit kunnen vergeten?
Opeens zonder ik het weet
Alsof jij altijd naast mij hebt gezeten
En je nooit bent weggeweest
We zouden erom lachen
We zouden erom dansen
We zouden anderen voor gek verklaren
We zouden ons dit leed besparen


Ik omhels jou in gedachten
Jij zal op mij zitten te wachten
Met in jouw hand
een glaasje wijn
eentje voor jou
en eentje voor mij


Het zal vast nog even duren
Maar ooit
Zal het zo zijn..


Geschreven door Deanne. 
April 2021