Als ik mezelf niet meer ben.
Als ik mezelf niet meer ben
Als mijn geheugen het eens af laat weten
en ik mezelf niet meer ben.
Als ik gekweld word door angstig vergeten,
als ik jou niet meer herken.
Als ik niet meer uit mijn woorden kan komen,
als ik soms plas in mijn broek.
Als dementie levenszin heeft ontnomen,
kom dan bij mij op bezoek.
Breng dan wat kleur in mijn leven,
ook al weet ik niet meer wie je bent.
Vergeet me dan niet en troost me heel even,
geef me soms nog zo’n kostbaar moment.
Als ik niet weet hoe ik mij aan moet kleden,
ben ik de weg kwijt geraakt.
Als ik geen toekomst meer zie in het heden,
als tijd het verschil niet meer maakt.
Als mijn gedachten in mist gaan verdwijnen,
herinn’ ring in nevelen hult.
Als ik dan huil, leg jouw hand in de mijne,
leid mij naar het licht, met geduld.
Breng dan wat kleur in mijn leven,
ook al weet ik niet meer wie je bent.
Vergeet me dan niet en troost me heel even,
geef me soms nog zo’n kostbaar moment.
Als op een dag de mist op zal trekken,
laat me dan los, laat me gaan.
Ik ga dan op reis, een nieuw leven ontdekken,
een reis naar een eeuwig bestaan.
Maar blijf tot die dag, dat de mist wordt verdreven,
bereid saam de reis met me voor.
De reis van vertrouwen in ‘t eeuwige leven
waar ik bazuingeschal hoor
Maar blijf tot die tijd in mijn leven,
ook al weet ik niet meer wie je bent.
Vergeet me dan niet en troost me heel even,
geef me soms nog zo’n kostbaar moment.
© Hans Cieremans
Regeltjes
regeltjes (discussie)
Hij rookte haast heel zijn leven,
da’s natuurlijk niet gezond.
En hij dronk ook vaak een pilsje
met het flesje aan zijn mond.
Maar zo leefde hij zijn leven,
niet zo slim, maar hij genoot.
Hij dacht geen moment aan stoppen,
want hij ging nog liever dood.
.
Nu ligt hij in een verpleeghuis
en daar is een rookverbod.
Sterke drank werd hem verboden
en de koelkast ging op slot.
Want dat zijn nu eenmaal regels,
drinken dat is ongepast
en het roken is onveilig
en bezorgt ook overlast.
.
In het huis zeggen de mensen:
‘Ja, het is zijn eigen schuld.
Had hij anders moeten leven,
overlast wordt niet geduld’.
Nu slijt hij zijn laatste jaren,
zonder roken, zonder drank.
Want de regels zijn de regels,
het moet tegen wil en dank.
.
Ik begrijp het: ‘Er zijn regels’,
maar we hebben afgeleerd
om nog creatief te denken,
want de regel prevaleert.
We verschuilen ons daarachter,
regels vinden wij heel goed.
Maar door creatief te denken,
kom je wensen tegemoet.
.
Gun die man zijn laatste maanden
af en toe nog wat plezier.
Dat kan met een sigaretje
en een lekker potje bier.
Zoek daarom naar moog’ lijkheden,
een idee, wees assertief.
Dus als regeltjes gaan knellen,
denk dan weer eens creatief.
© Hans Cieremans
Zoveel kwijt….
Vroeger was je heel innemend,
levenslustig, grappig, lief.
Nu ben jij heel achterdochtig,
angstig, somber, inactief.
Als je mij iets wil vertellen
snap ik niet wat jij bedoelt.
En ik moet voortdurend gissen,
wat jij denkt en wat jij voelt.
Als ik bij je op bezoek kom,
ben jij in jezelf gekeerd.
Om contact met je te maken,
heb ik alles geprobeerd.
Meestal ben je dan onrustig
en ook heel vaak prikkelbaar.
Wat een vreemde zuster wel lukt,
krijg ik zelf niet voor elkaar.
Dan zit ik me af te vragen
hoe dat kan, want zij is vreemd.
Is dat omdat jij nu hier bent,
dat je mij dat kwalijk neemt?
Of dat vreemde ogen dwingen?
‘k Weet het niet, maar het doet zeer.
Ik mis jou, ik wil je helpen,
maar ik weet het soms niet meer.
‘k Mis de lichtjes in je ogen,
jouw beminnelijke lach.
En waar ik niet aan kan wennen:
Jouw veranderde gedrag.
‘k Mis je liefdevolle aandacht,
ik ben zoveel van je kwijt.
Ik mis alles wie jij ooit was.
Waar is jouw persoonlijkheid?.
© Hans Cieremans
Afscheid..
Lieve Mw vd E
Ik heb je leren kennen
als een bijzondere vrouw.
De tijd dat je bij ons was,
wist je precies wat je wilde.
Brood zonder korsten,
een kopje thee met veel suiker.
En áltijd een koekje erbij,
en nog een koekje… en nog 1
.
Begin van de middag steevast naar je appartement,
waar je heerlijk op jezelf kon zijn.
De warme maaltijd het liefst aardappels, groente en een klein stukje vlees,
en de vla en melk maakten we warm in de magnetron.
.
S‘avonds steevast om 7 uur op bed, het liefst nog eerder..
en zeker deden we allen ons best om jou tevreden te stellen.
En als je het niet aanstond, dan zei of hoorden we je wel.
Nooit zal ik vergeten wat je vertelde over de schooljuffrouw!
Dat bleef jou je hele leven bij en heeft jouw veel verdriet gedaan.
S‘morgens na de zorg als ik haren kamde,
trok je altijd een raar gezicht voor de spiegel, (en ik ook)
En samen lachten we hierom..
Je vond jezelf oud als je in de spiegel keek.
Ik ben al 96! zei je dan..
Bij het naar brengen, ging je altijd de foto’s bij langs,
Je was trots op je man, je kinderen.
Even bij je op de rand van het bed zitten en kletsen voor je ging slapen, genoot je van.
Over je zere plek op de rug wrijven werd een ritueel.
.
Genieten kon je van muziek,
je hand en vingers kwamen in de lucht en deden dan mee.
En dan dat hikje, kwam ook vaak terug.
Je kon er niets aan doen en klonk zo grappig. “HIK”
.
Je komt nu niet meer van bed,
Het is goed geweest voor jou.
“Ik wil slapen“
zeg je..
“en niet meer uit bed“!
Je wilt of kunt niet meer..
Je lichaam wordt zwakker,
je praten wordt gefluister..
De woorden vaak verdraaid..
Rust nu maar uit..
Je hoeft niet meer te kunnen.
Er wordt goed voor je gezorgd..
.
Voor mij, toch eerder dan verwacht,
ben je zachtjes heengegaan.
in het bijzijn van Anja en Jelle
die waren er altijd voor jou.
Nu mag je altijd slapen en rusten
in Vrede.
.
We gaan je missen..
Bedankt dat je er was,
dat we voor je mochten zorgen,
het laatste stuk van je leven.
Ik zal je niet vergeten.
.
Jess
Laten wij ze niet vergeten
Laten wij ze niet vergeten
Laten wij ze niet vergeten,
als ze ons vergeten zijn.
Laten wij wat zonlicht schenken
in hun schemerige brein.
Laten wij hun tranen drogen,
met de warmte van ons hart.
Laten wij ze richting geven
in de weg die hun verwart.
Laten wij ze niet vergeten,
als herinnering verbleekt.
Laten wij dan naar hen luist’ren,
als slechts hun verleden spreekt.
Laten wij dan mee bewegen
in beleving van weleer.
Laten wij vertrouwen geven,
niets steeds zeggen ‘kan niet meer’.
Laten wij ze niet vergeten,
als ze ons vergeten zijn.
Laten wij elkaar beloven
om er steeds voor hen te zijn.
©Hans Cieremans
Rhodos. Augustus 2019. Samen met mijn broer en zussen.
