Het gaat er niet om of je het licht aan het eind van de tunnel moet kunnen zijn. Of om het met elkaar liggen op dezelfde lijn. Maar juist om het kleuren daar buiten. En door geen open deuren te sluiten. Wees soms het water bij de wijn. Ontmoet jezelf in die ander, zonder te hoeven tornen aan. En ook zonder het lezen en schrijven met elkander mag een verhaal bestaan, omdat het er toe doet. Dat het niet gaat om het zoeken, maar om het vinden. Dat je mag loslaten om je te kunnen verbinden en tevens het middelpunt mag zijn van jouw eigen wereld. En dan tóch die hand kunnen reiken. Zonder te kijken naar wat het je zou kunnen brengen. Alleen maar, omdat diegene er toe doet. Samen werken aan. Samen leven voor. Juist door terug te gaan naar eigenheid. En dat je jezelf die tijd gunt. Uit compassie en liefde. Omdat je er toe doet.
Ik drink op de mensen Die bergen verzetten Die door blijven gaan met hun kop in de wind Ik drink op de mensen Die met vallen en opstaan Blijven geloven Met het geloof van een kind.
Ik drink op de mensen Die dingen beginnen Waar niemand van weet wat de afloop zal zijn Ik drink op de mensen Van wagen en winnen Die niet willen weten van water in wijn.
Ik drink op de mensen Die blijven vertrouwen Die van te voren niet vragen ‘Voor hoeveel’ en ‘waarom’ Ik drink op de mensen Die dóór blijven douwen Van doe het maar wél En kijk maar niet om.
Ik drink op de mensen Die alles verloren Die weg zijn gezakt En zijn ondergegaan. Ik drink op de mensen Die terug bleven vechten En daarna herboren Weer op zijn gestaan.
Ik drink op het béste Van vandaag en van morgen Ik drink op het mooíste waar ik van hou Ik drink op het maximum Wat er nog in zit In vandaag en in morgen In mij en in jou!!
Dit is een recept van internet. Gisteravond de voorbereiding gedaan, en wanmorgen gebakken. Heerlijk met roomboter. Beetje meer zout was nog lekkerder geweest. Evt wat kruidenmengsel en knoflook mengen met de boter… (maar ik ben nog maar net wakker.. misschien vanavond)
Kwetsbaar zit ze in haar stoel Een hoopje mens van 84 Roepend om haar moeder: “Mamma! Mamma! Ik kan haar slecht bereiken “Mis je je moeder”? vraag ik.. “Ik wil naar mijn moeder toe”, zegt ze Een duidelijke zin Die vaak wordt herhaalt En “Ik weet het niet meer” Angst en verdriet beheersen haar. Troosten weerd ze af..
Vroeger was ze lerares Wist precies wat, én hoe ze het wilde. Ze blijft controlerend, delegerend, het heft in eigen handen. Nu zit ze daar: Hulpeloos.. Verliezend in haar strijd, trots en waardigheid. Te roepen, te huilen, om haar moeder, haar veiligheid ontbreekt.
Ontredderd, achterdochtig en soms somber. Weet niet wat te doen. Eenzaam in haar wereld.. Ze kan het niet meer vinden Zichzelf te verwaarlozen Ontoerekenbaar, soms onhandelbaar. Ze is zorg-afhankelijk, maar haar antwoord is “NEE!” Een bange schreeuw om hulp? “Ik heb me gewassen, en ik heb al gegeten”!
De zinnen heeft ze verloren, in een golf van afasie. Een gewoon gesprek brokkelt af, de woorden dwarrelen door elkaar. Haar echtgenoot is soms haar vader, een andere keer “die man”, of broer. De belofte die ze deden: tot de dood ons scheidt..! Geen verpleeghuis in verschiet! Zijn liefde heeft de overhand, Zij is zijn grootste bezit. En ik zie zijn onmacht en verdriet, in zijn prachtig bruine ogen. Zolang de draagkracht overheerst, aan “draaglast”.. blijft ze bij hem thuis.
Van rondrijden wordt ze blij: huizen kijken en benoemen, in soms half afgemaakte zinnen. Maar ze geniet.. Ze hoeft niets te presteren, alleen maar kijken, en verwonderen. Telkens weer opnieuw..
Nu zit ze daar, In de stoel bij het raam. Veel met haar ogen dicht, op haar vertrouwde plek In haar eigen omgeving thuis. De herinnering herleeft, zoekend naar haar “huis” Vergeten, dat ze vergeet, en níet meer weet..
‘k Zat met mijn neus eens in de boeken En ik bleef maar naarstig zoeken Naar het hoofdstuk ‘empathie’ Maar hoelang ik ook bleef turen Dát hoofdstuk vond ik nie. Dan maar door naar ‘warme zorg’ Geen idee waar dat zich verborg Misschien bij het hart en de vaten Of hadden ze het toch ergens anders gelaten Dan maar door naar ‘aandacht en genegenheid’ Nou, toen raakte ik de draad even helemaal kwijt Genoeg te lezen over Diabetes Mellitus type twee En een bladzijde verder omschreef Influenza B Je kunt natuurlijk nooit genoeg informatie verwerven Over ‘hoe niet zonder goede reden te sterven’ Maar over het bijdragen aan kwaliteit van leven Daar staat bar weinig over in de boeken geschreven Hetgeen dat het bovenstaande namelijk omschrijft Zijn onmisbare zaken, dat men van nature beklijft En je kunt toerloos blijven zoeken Maar waar zorgen daadwerkelijk om gaat, dat vind je nergens in de boeken.
Er moeten mensen zijn die de sterrenhemel in de ogen van de ander blijven zien, juist wanneer de zwartste nacht haar intrede doet.
Mensen die flarden van herinneringen zingen en daarmee het verleden weer tot leven wekken dat ergens op een zolderkamer lag verscholen. Omdat het luik dicht zat, en het slot verroest.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn die noten kraken, zuchten slaken en hun compositie herschrijven omdat elke dag weer hun wijs kentert, keert, muteert.
Er moeten mensen zijn die vergeten dat ze bestaan. Omdat ze zo opgaan in een ander, dat het hun spiegelbeeld doet evolueren. Waardoor deze voorgoed veranderd is.
Er moeten mensen zijn die tranen lachen omdat het huilen hen al zo lang geleden is vergaan. Als een oorlogsschip dat na een oneerlijke slag, zonk tot op de bodem van hun wezen.
Bij dat soort mensen wil ik horen. Zij, die elke dag weer opnieuw geboren worden omdat zij anders uit hun vel barsten en sterven van groeipijn.
Er moeten mensen zijn die hun ogen de kost geven ook al betalen zij daarvoor de hoogste prijs. Mensen die cynisme en sarcasme uitroepen tot hun geloofsovertuiging en juichen wanneer de boodschap goed overkomt. Niet bang zijn voor. Hoor en wederhoor.
Ja, er moeten mensen zijn met ogen die dwars door je heen kijken, zodat de realiteit zal wijken voor de illusie.
Weet je, er moeten mensen zijn die de angst tegemoetzien en haar ten dans vragen. Omdat het meedragen uiteindelijk te zwaar wordt en de wereld niet alleen hún schouders nodig heeft. En ook al roept men; Waar gaat deze reis naartoe? Hoe, en wanneer, en met welke trein en van welk perron! Zou je het ze zeggen als je het kon of stopt het verhelderen hier. En reis je alleen verder met ziel en zaligheid als metgezel. Als een afzonderling die zingt; laat mij, laat mij, laat mij, vrij.
Bij dat soort mensen wil ik horen, hen, die wars zijn van een verklaring. En openbaring voelen wanneer de norm wordt loslaten, als een vliegtuigje gevouwen van papier. Met daarin deze woorden geschreven. Het leven heeft geen vorm, geen criterium.
Het heeft ruimte nodig. Lucht. Een zucht van verlichting al is de richting tegendraads.
Het leven bestaat, zolang het bloed stroomt als een rivier. Ook naar plekken waar het niet gaan kan. En dan is er maar één uitweg.
Leef.
D.
(Vrij naar ‘Er moeten mensen zijn’, van Toon Hermans)
En wij blijven doen waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd; Wij doen. Met aanzienlijk minder dan geoorloofd. En onze knieën knikken. Net als ons hoofd. Wanneer zij vragen om meer. Meer dagen, meer uren. En onze ruggen, onze schouders, onze voeten… Zij hebben te verduren. En toch…. Onze monden blijven lachen om de grappen die wij maken. Over serieuze zaken. En over hen… Zij, die het niet snappen..Of het niet zien zoals het is. Zo houden wij het luchtig. Wij nemen hete baden en zuchten van verlichting. Wanneer spieren ontspannen. Gedachten worden losgelaten. Wij willen niet oeverloos debatteren. Of praten. Over besluiten die al zijn genomen. Wij willen praktiseren. Zonder daarvoor posities te hoeven creeëren, die boven ons uit reizen. Want wie wij zijn, staat al beschreven. In onze handen en in onze zielen. Wij behoeven alleen maar ruimte. Om te doen. Waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd.
Tzaziki: 3/4 komkommer: pitjes eruit halen en dan raspen. 4 blaadjes munt fijn snijden, peper en zout erbij en de yoghurt allemaal door elkaar mengen.
Werkwijze: Snijd alle ingrediënten in grove stukken. Champions en uien bakken dat het lekker bruin is. Paprika erbij, courgette erbij. Kipfilet goed gekruid met peper en zout en cayennepeper goed bakken. 15 minuten. Alles bij elkaar doen, deksel op de pan op laag vuur nog 15 minuten.
Mijn dochter is hoogzwanger. Al over tijd nu. 9 september 2021 was ze uitgeteld. Het is dus een spannende tijd en iedereen leeft ook mee. Zo ook mijn moeder. Haar oma. Ik belde zojuist maar de thuiszorg hielp haar net onder de douche. De huishoudelijke hulp pakte de telefoon op. Helemaal goed. Dat wil mijn moeder ook want stel je voor dat haar kleindochter een baby heeft… ik heb nu even doorgegeven dat ik straks nog even terug bel, en dat ze mocht zeggen dat ik nog geen oma ben…Vera nog geen moeder en mijn moeder nog geen overgrootmoeder
Mimicats 