Samen, afzonderlijk
Onderstaand gedicht is geschreven op de melodie van Donna, donna (Joan Baez)
Zo vertederend,
soms vernederend.
’t Voelt zo dubbel als ik haar zie.
Zo vergankelijk,
zorgafhankelijk,
het gezicht van haar dementie.
Ik zie al haar kwetsbaarheid,
‘k voel verborgen pijn.
Maar ze raakt me, ze ontroert,
een mens dat er mag zijn.
Samen zijn we nu afzonderlijk,
heel alleen, toch bij elkaar.
Maar de liefde is verwonderlijk,
want ik houd nog veel van haar
Zo uitdrukkingsloos,
zo fragiel, zo broos,
leeft ze in haar vergetelheid.
Ver weg, toch dichtbij,
soms verbaast ze mij,
als ze terug gaat in haar tijd.
Zij kent slechts het hier en nu,
herinnering herleeft.
Dat geeft zin aan haar bestaan,
wat nog voldoening geeft.
Samen zijn we nu afzonderlijk,
heel alleen, toch bij elkaar.
Maar de liefde is verwonderlijk,
want ik houd nog veel van haar
Ontoerekenbaar,
soms onhandelbaar
in haar schemerig perspectief.
Verliest in haar strijd,
trots en waardigheid,
maar ik heb haar nog innig lief.
Ik probeer te troosten,
wat niet te troosten is,
zoekend naar genegenheid,
die ik van haar mis.
Samen zijn we nu afzonderlijk,
heel alleen, toch bij elkaar.
Maar de liefde is verwonderlijk,
want ik houd nog veel van haar
© Hans Cieremans
Mimicats 