Lieve Mw vd E
Ik heb je leren kennen
als een bijzondere vrouw.
De tijd dat je bij ons was,
wist je precies wat je wilde.
Brood zonder korsten,
een kopje thee met veel suiker.
En áltijd een koekje erbij,
en nog een koekje… en nog 1
.
Begin van de middag steevast naar je appartement,
waar je heerlijk op jezelf kon zijn.
De warme maaltijd het liefst aardappels, groente en een klein stukje vlees,
en de vla en melk maakten we warm in de magnetron.
.
S‘avonds steevast om 7 uur op bed, het liefst nog eerder..
en zeker deden we allen ons best om jou tevreden te stellen.
En als je het niet aanstond, dan zei of hoorden we je wel.
Nooit zal ik vergeten wat je vertelde over de schooljuffrouw!
Dat bleef jou je hele leven bij en heeft jouw veel verdriet gedaan.
S‘morgens na de zorg als ik haren kamde,
trok je altijd een raar gezicht voor de spiegel, (en ik ook)
En samen lachten we hierom..
Je vond jezelf oud als je in de spiegel keek.
Ik ben al 96! zei je dan..
Bij het naar brengen, ging je altijd de foto’s bij langs,
Je was trots op je man, je kinderen.
Even bij je op de rand van het bed zitten en kletsen voor je ging slapen, genoot je van.
Over je zere plek op de rug wrijven werd een ritueel.
.
Genieten kon je van muziek,
je hand en vingers kwamen in de lucht en deden dan mee.
En dan dat hikje, kwam ook vaak terug.
Je kon er niets aan doen en klonk zo grappig. “HIK”
.
Je komt nu niet meer van bed,
Het is goed geweest voor jou.
“Ik wil slapen“
zeg je..
“en niet meer uit bed“!
Je wilt of kunt niet meer..
Je lichaam wordt zwakker,
je praten wordt gefluister..
De woorden vaak verdraaid..
Rust nu maar uit..
Je hoeft niet meer te kunnen.
Er wordt goed voor je gezorgd..
.
Voor mij, toch eerder dan verwacht,
ben je zachtjes heengegaan.
in het bijzijn van Anja en Jelle
die waren er altijd voor jou.
Nu mag je altijd slapen en rusten
in Vrede.
.
We gaan je missen..
Bedankt dat je er was,
dat we voor je mochten zorgen,
het laatste stuk van je leven.
Ik zal je niet vergeten.
.
Jess
Mimicats 
Mijn streven is om mijn behoorlijk dementerende man tot het eind gewoon thuis te blijven verzorgen maar áls me dat uiteindelijk niet gaat lukken dan hoop dat hij iemand aan het bed treft zoals jij. Wat een ontzettend mooie meelevende mijmering over ( naar ik aanneem) een patiënt ( ik weiger cliënt te zeggen) die aan je zorgen was toevertrouwd.
Hallo Rietepietz, dank je wel voor je lieve reactie. Het is ook prachtig mooi werk.
Deze mw heeft ongeveer 4 jaar bij ons gewoond in het Psychogeriatrische verpleeghuis. Wij zeggen dan “bewoner”.
Je bouwt echt een band met de mensen op. Ook met familie trouwens.
Ik begrijp dat u uw man thuis verzorgd. Ook dat het best zwaar is.
De laatste tijd krijgen we in ons verpleeghuis steeds meer mensen binnen, in een verder gevorderd stadium.
Uiteindelijk wil het thuis niet meer en dan moet men toch naar een verpleeghuis. Familie is dan vaak totaal uitgeput.
Het gaat vaak ten koste van familie. Natuurlijk is het een mooi streven, (door dik en dun), en daarbij komt dat de regering dit ook wil.
In de praktijk is dit soms onmogelijk. Het is niet de bedoeling dat je er zelf aan onderdoor gaat. Je liefde blijft wel, maar je kunt er zelf aan onderdoor gaan.
Ik wil u veel kracht wensen, en hoop dat u er niet alleen voor staat. Wist u dat er gesprekgroepen zijn voor partners?
En echt aan de bel trekken als het niet meer gaat.
liefs Jessica
Je spreekt uit ervaring en ja, dat klopt, de thuiszorg voor dementerende sluit totaal niet aan bij wat nodig is . Dagopvang, waar ik geen behoefte aan heb omdat ik mobiel genoeg ben en mijn man vrijwel overal mee naar toe neem. en is te verwend aan de 1 0-1 aandacht om hem in te leveren bij 2 zorgende met 25 patiënten . Nog daargelaten dat hij dáár hoogstens in een stoel weg kan dutten en zeer waarschijnlijk niet voldoende “sanitair “geholpen wordt voor iemand met een 24 uur stromende ontlasting incontinentie die mij heel veel nachtrust kost….. maar nácht opvang is er niet tenzij je een heel korte levensverwachting hebt. Dus ja het zwaar maar ik heb schatten van kinderen die helpen en nog wat fijne mensen die weten wat ik nodig heb.Mijn site is mijn lijntje met de buitenwereld. Aan gespreksgroepen heb ik geen heb ik geen behoefte , blijf liever zoveel mogelijk in het gewone leven meedraaien en dat lukt heel aardig .
Met de zorg heb ik niet zoveel op, hoewel de mensen “aan het bed doen wat ze kunnen is het grote logge management een gruwel met casemanagers die tijdens huisbezoek in slaap vallen en WMO dames die nergens aan mee willen werken. Mocht ik er aan onderdoor gaan is dat niet zo’n probleem, na 58 jaar huwelijk zal een leven alleen toch lastig worden. Maar dank voor je lieve reactie.
Ik begrijp je heel goed Rietepietz. Topper!
Daar ga ik ook voor: meer mensen aan het bed en minder management en casemanagers en al die nieuw bedachte namen en zo vanachter het buro en hogerop…. Tja..