🪐⚓️🤎
Er moeten mensen zijn
die de sterrenhemel in de ogen van de ander blijven zien, juist wanneer de zwartste nacht haar intrede doet.
Mensen die flarden van herinneringen zingen
en daarmee het verleden weer tot leven wekken
dat ergens op een zolderkamer lag verscholen.
Omdat het luik dicht zat, en het slot verroest.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn die noten kraken, zuchten slaken en hun compositie herschrijven omdat elke dag weer hun wijs kentert, keert, muteert.
Er moeten mensen zijn die vergeten dat ze bestaan. Omdat ze zo opgaan in een ander, dat het hun spiegelbeeld doet evolueren.
Waardoor deze voorgoed veranderd is.
Er moeten mensen zijn die tranen lachen omdat het huilen hen al zo lang geleden is vergaan. Als een oorlogsschip dat na een oneerlijke slag, zonk tot op de bodem van hun wezen.
Bij dat soort mensen wil ik horen.
Zij, die elke dag weer opnieuw geboren worden omdat zij anders uit hun vel barsten en sterven van groeipijn.
Er moeten mensen zijn
die hun ogen de kost geven ook al betalen
zij daarvoor de hoogste prijs.
Mensen die cynisme en sarcasme
uitroepen tot hun geloofsovertuiging
en juichen wanneer de boodschap goed overkomt.
Niet bang zijn voor.
Hoor en wederhoor.
Ja, er moeten mensen zijn
met ogen die dwars door
je heen kijken,
zodat de realiteit zal wijken
voor de illusie.
Weet je,
er moeten mensen zijn
die de angst tegemoetzien
en haar ten dans vragen.
Omdat het meedragen
uiteindelijk te zwaar wordt
en de wereld niet alleen
hún schouders nodig heeft.
En ook al roept men;
Waar gaat deze reis naartoe?
Hoe, en wanneer, en met welke trein
en van welk perron!
Zou je het ze zeggen als je het kon
of stopt het verhelderen hier.
En reis je alleen verder
met ziel en zaligheid als metgezel.
Als een afzonderling die zingt;
laat mij,
laat mij,
laat mij,
vrij.
Bij dat soort mensen wil ik horen,
hen, die wars zijn van een verklaring.
En openbaring voelen
wanneer de norm wordt loslaten,
als een vliegtuigje
gevouwen van papier.
Met daarin deze woorden geschreven.
Het leven heeft geen vorm,
geen criterium.
Het heeft ruimte nodig. Lucht.
Een zucht van verlichting
al is de richting tegendraads.
Het leven bestaat, zolang het bloed stroomt
als een rivier. Ook naar plekken waar het niet gaan kan.
En dan is er maar één uitweg.
Leef.
D.
(Vrij naar ‘Er moeten mensen zijn’, van Toon Hermans)
Mimicats 