Categorie archief: Verpleeghuisgedichten/ eigen gedichten

Week van de eenzaamheid

safe_image

Laat me niet alleen

Als ik zoveel ben vergeten,
dat ik jou zelfs niet herken.
Als ik steeds maar weer blijf vragen,
hoe jij heet en waar ik ben.
Als ik niets meer kan begrijpen,
van de wereld om me heen.
Dan heb ik je keihard nodig,
dus laat mij dan niet alleen.

Als ik wartaal uit ga spreken,
naar je kijk, maar je niet zie.
Als ik niet weet hoe te hand’ len
en verlies ik mijn regie.
Als ik boos word en opstandig
of van angsten haast versteen.
Dan heb ik je keihard nodig,
dus laat mij dan niet alleen.

Als ik alsmaar een beroep doe
op je eindeloos geduld.
Als het jou wel eens teveel wordt,
geef dan Alzheimer de schuld.
Want ik kan het zelf niet helpen,
Alzheimer is zo gemeen.
Ook jij lijdt, dat doen het samen,
laat mij daarom nooit alleen.

© Hans Cieremans

Protocol voor een gelukkiger leven..

Protocol

Protocol voor
wegen en wassen,
wonden uit bruisen,
scheren en plassen.
Voor bedden opmaken,
bloeddruk bewaken.
Klysma’s toedienen,
verplaatsen in bed.
Bloedsuiker prikken
infusen gezet.
Voor temperaturen
en voor hygiëne,
canules verzorgen
en voor open benen

Protocol voor
het injecteren,
nagels verzorgen,
voor catheriseren.
Voor sputum en tillen,
decubitusbillen.
Voor hulp bij braken,
voor een urinaal.
Pilletjes delen,
gewoon of rectaal.
Verslikken opheffen,
verbinden van wonden,
Drupp ‘len van ogen,
het plaatsen van sonde.

Protocol voor
het rapporteren.
Je moet als verzorgende
alles goed leren.
De mensen verzorgen,
hun veiligheid borgen.
Met protocollen,
lijkt dat geslaagd.
Maar vind je het gek,
als soms iemand vraagt:
Waar is ’t protocol
‘Verplicht aandacht geven?’
En ’t protocol:
‘Gelukkiger leven?’

© Hans Cieremans

De zorgmedewerker

De zorgmedewerker

Ze werkt’ in ’t verpleegtehuis,
al bijna dertig jaar.
Collega’s en de ouwetjes,
die waren dol op haar.
Maar toe gebeurde er iets raars,
op een kwade dag,
moest zij naar de directeur,
die gaf aan haar ontslag.

‘Ik weet wel dat dit moeilijk is,
ik zeg het ook met spijt
Want je bent ontzettend lief,
maar niet goed opgeleid’.
De directeur sprak zakelijk,
vanachter zijn bureau:
‘Voor de zorg in deze tijd,
heb jij te laag niveau’.

De zuster pakte toen haar tas
en droop verdrietig af.
Collega’s en de ouwetjes,
die stonden werk’lijk paf.
En als vervanging kwam er toen,
een heel jong meisje aan.
Zij was geschoold op niveau twee
en is aan ’t werk gegaan.

Doordat ze geen ervaring had,
ging er van alles mis
Hoewel ze op papier voldeed,
gaf dat veel ergernis.
Ze was niet heel betrokken
en slecht gemotiveerd.
Maar een diploma had ze wel,
ze had immers geleerd.

Ben je misschien een manager,
zakelijk en koel.
Besef: ‘Het werken in de zorg,
is werken met gevoel.
Het gaat niet om de regeltjes
en ook niet om het geld.
Het hart moet op de juiste plek,
dat is wat werk’ lijk telt’.

© Hans Cieremans

 

Dankbaar

Dankbaar

Ze is dankbaar voor kleine zaken
Een kopje koffie gebracht
Een potje jam open maken
Aandacht wat eenzaamheid verzacht

Dankbaar voor een groet
Of herkenning in iemands ogen
Iemand die ongevraagd iets voor je doet
Medeleven mededogen

Dankbaar voor haar leeftijd
Veel goede dingen meegemaakt
Nog steeds in redelijke gezondheid
Er is nog steeds veel wat haar raakt

Mij raakt haar dankbaarheid
Juist voor al die kleine zaken
Hopelijk raak ik dat nooit kwijt
Mensen….die een goed verzorgende van je maken

Tineke Boer-Sander

Vergeten.

Vergeten

Voor haar pijn
Bestaat geen pil
Geen enkel medicijn
Dat maakt haar stil

Ze is zoveel vergeten
Hoe diep ze ook graaft
Of heeft ze het nooit geweten
Is het haar geest die voortdraafd

Niets is meer zeker voor haar
Wat is waar?….Wat niet?
Hoe word ze dat gewaar?
Die onzekerheid maakt dat ze alles anders ziet

Ze heeft een fotoboek
Plaatjes uit vroegere tijden
Een jaartal geschreven in de hoek
Het kijken moet haar verblijden

Helpt herinneringen naar boven te halen
Door ze gewoon te bekijken
Het verleden naar boven te halen
Gewoon…Het hier en nu ontwijken

Voor haar pijn
Bestaat geen pil
Laat haar in het verleden zijn
DAT …is wat ze wil

Tineke Boer-sander

Zoekend naar tijd voor seconden van geluk.

gedicht dhr X

Altijd weg willen..
zoekend en vragend naar je huis..
Vreemde omgeving
en niet echt jouw thuis.
Gelukkig nog vaak dezelfde gezichten en
verzorgsters die zorgen voor (h)erkenning
in het verpleeghuis.
Je laat je verzorgen
maar van binnen voel je angst.
Jouw besef, af en toe, dat je ‘ziek’ bent
laat me machteloos voelen.
Dat gevoel van angst kan ik jammer genoeg niet bij je weghalen.
Je slaapt je verdriet en onrust overdag soms weg..,
voor een moment of een paar uurtjes.
Ik kom naast je zitten,
en hou je hand vast.
‘Moi, Mien wicht’, zeg je,’
Je bent een lieve schat’
Ik leg mijn arm om je schouder,
je sluit je ogen, en even geef je je over.
Die kleine momenten van geborgenheid,
waardering, en aandacht
ook al is het maar een paar keer per dag,
daar draait het allemaal om.
Zoekend naar tijd
voor seconden van geluk!
Gevoel van er toe doen!
Zorgen voor,
is meer
dan een pilletje voor de onrust.
(Ook al helpt dat dan soms wel)
Tijd nemen in deze tijdloze tijd,
meer handen, tijd en meer aandacht..
Dat is wat iedereen hier verdiend!
Juni 2017
Jessica