Categorie archief: Werk

Afscheid..

IMG_5528

Lieve Mw vd E
Ik heb je leren kennen
als een bijzondere vrouw.
De tijd dat je bij ons was,
wist je precies wat je wilde.
Brood zonder korsten,
een kopje thee met veel suiker.
En áltijd een koekje erbij,
en nog een koekje… en nog 1
.
Begin van de middag steevast naar je appartement,
waar je heerlijk op jezelf kon zijn.
De warme maaltijd het liefst aardappels, groente en een klein stukje vlees,
en de vla en melk maakten we warm in de magnetron.
.
S‘avonds steevast om 7 uur op bed, het liefst nog eerder..
en zeker deden we allen ons best om jou tevreden te stellen.
En als je het niet aanstond, dan zei of hoorden we je wel.
Nooit zal ik vergeten wat je vertelde over de schooljuffrouw!
Dat bleef jou je hele leven bij en heeft jouw veel verdriet gedaan.
S‘morgens na de zorg als ik haren kamde,
trok je altijd een raar gezicht voor de spiegel, (en ik ook)
En samen lachten we hierom..
Je vond jezelf oud als je in de spiegel keek.
Ik ben al 96!    zei je dan..
Bij het naar brengen, ging je altijd de foto’s bij langs,
Je was trots op je man, je kinderen.
Even bij je op de rand van het bed zitten en kletsen voor je ging slapen, genoot je van.
Over je zere plek op de rug wrijven werd een ritueel.
.
Genieten kon je van muziek,
je hand en vingers kwamen in de lucht en deden dan mee.
En dan dat hikje, kwam ook vaak terug.
Je kon er niets aan doen en klonk zo grappig. “HIK”
.
Je komt nu niet meer van bed,
Het is goed geweest voor jou.
“Ik wil slapen“
zeg je..
“en niet meer uit bed“!
Je wilt of kunt niet meer..
Je lichaam wordt zwakker,
je praten wordt gefluister..
De woorden vaak verdraaid..
Rust nu maar uit..
Je hoeft niet meer te kunnen.
Er wordt goed voor je gezorgd..
.
Voor mij, toch eerder dan verwacht,
ben je zachtjes heengegaan.
in het bijzijn van Anja en Jelle
die waren er altijd voor jou.
Nu mag je altijd slapen en rusten
in Vrede.

.

We gaan je missen..
Bedankt dat je er was,
dat we voor je mochten zorgen,
het laatste stuk van je leven.
Ik zal je niet vergeten.
.
Jess

Belevingsgerichte zorg

Jess Panasonic 041

Zorg gericht op de beleving,
is vaak een verpleeghuistrend.
Je creëert dan een omgeving,
die de oudere herkent.
Je benadert de cliënten
met respect en empathie,
voor gelukkige momenten.
’t Is een mooie theorie.

Zorg gericht op de beleving,
is echter een probleem.
Een herkenbare omgeving
is niet haalbaar in ‘t systeem.
Aan de wil zal het niet schorten,
maar de theorie loopt stuk,
door de personeelstekorten
en de te grote werkdruk.

Tijd gaat op aan rapporteren
en aan veel vergadertijd.
Roosters maken, innoveren,
met als doel: ‘meer kwaliteit’.
Zo gaat dure tijd verloren,
haalt men niet ‘de zorg op maat’.
Zie je bordjes; ‘hier niet storen’,
en wordt heel wat afgepraat.

Zorg gericht op de beleving,
is een mooie theorie:
‘Geef herkenbare omgeving
aan de mens met dementie’.
Laten wij het tij weer keren,
geef je tijd weer aan hun ‘toen’.
Niet door al dat rapporteren,
niet vergaderen, maar ‘doen’.

© Hans Cieremans

 

Zoekend naar tijd voor seconden van geluk.

gedicht dhr X

Altijd weg willen..
zoekend en vragend naar je huis..
Vreemde omgeving
en niet echt jouw thuis.
Gelukkig nog vaak dezelfde gezichten en
verzorgsters die zorgen voor (h)erkenning
in het verpleeghuis.
Je laat je verzorgen
maar van binnen voel je angst.
Jouw besef, af en toe, dat je ‘ziek’ bent
laat me machteloos voelen.
Dat gevoel van angst kan ik jammer genoeg niet bij je weghalen.
Je slaapt je verdriet en onrust overdag soms weg..,
voor een moment of een paar uurtjes.
Ik kom naast je zitten,
en hou je hand vast.
‘Moi, Mien wicht’, zeg je,’
Je bent een lieve schat’
Ik leg mijn arm om je schouder,
je sluit je ogen, en even geef je je over.
Die kleine momenten van geborgenheid,
waardering, en aandacht
ook al is het maar een paar keer per dag,
daar draait het allemaal om.
Zoekend naar tijd
voor seconden van geluk!
Gevoel van er toe doen!
Zorgen voor,
is meer
dan een pilletje voor de onrust.
(Ook al helpt dat dan soms wel)
Tijd nemen in deze tijdloze tijd,
meer handen, tijd en meer aandacht..
Dat is wat iedereen hier verdiend!
Juni 2017
Jessica

ONBEREIKBAAR

OOG

ONBEREIKBAAR

MAAR TOCH OOK ZO DICHTBIJ

IK KIJK IN JE OGEN

DIE BLIKKEN EINDELOOS VER

JE GEDACHTEN ZIJN VOORBIJ DE VERSTE STER

.

JE KIJKT NAAR DE VOGELS

MAAR ZIET ZE NIET

ZE FLUITEN HET MOOISTE LIED VOOR JE

MAAR JE HOORT HET NIET

.

IK PAK JE HAND

JE GLIMLACHT

MIJN EENZAME MAM

ZO ONBEREIKBAAR

EN TOCH OOK WEER ZO DICHTBIJ…

Gedicht overgenomen van een liturgie van een overleden bewoner. De familie wist niet wie het gedicht had geschreven, maar ik mocht het gebruiken.

Een mens moet wat te doen hebben…

Gezellig

ik kan het woord niet meer horen

onder het mom van gezelligheid

worden ze betutteld

en in een patroon gepast

dat niets gezelligs meer uitstraalt.

Uit: Mijn eigen huis

Yvonne Kolk

 

8

IK BEN NIET ZIELIG

MAAR WEL ALLEEN

OOK AL ZIJN ER

NOG ZOVEEL MENSEN OM ME HEEN

IK WEET HEUS WEL

WAT IK ZEGGEN WIL

IK HEB HET PRECIES IN MIJN HOOFD

MAAR IN MIJN MOND VALT HET STIL

EN DAN WORDT HET DOOR EEN ANDER

VOOR MIJ INGEVULD

MAAR ZO HAD IK HET

HELEMAAL NIET BEDOELD

VERDORIE NOU SLEPEN ZE ME

TOCH WEER NAAR DE ZANG

MET ZOIETS JAGEN ZE

ME VRESELIJK OP STANG

MET VIJFTIG MAN

ZIT IK HIER NU

IN EEN ZAAL TE ZINGEN

HELEMAAL ALLEEN  

MIJN TRANEN TE BEDWINGEN

Jan Conen, Wie, Waar, Wanneer

WIE WAAR WANNEER…GEDICHTEN OVER GEDACHTEN UIT EEN VERPLEEGHUIS. JAN CONEN

Jelle 002.jpg

Jan Conen was als activiteiten begeleider werkzaam in een psychogeriatrisch Verpleeghuis

De Bleerinck in Emmen. Vanaf het begin vormde hij wilde hersenspinsels om tot treffende gedichten.

De lezer wordt geconfronteerd met het wel en vooral het wee van het leven/wonen

in een verpleeghuis.

Een woordspeling treft doel, de regels zijn pakkend, gedachten vertaald in kleurrijke gedichten.

Emoties en onmachtbeleving weet hij te verdichten tot slechts enkele woorden, waarbij hij zich

verbonden weet met velen. Ik hoop dat ze ook die velen zal bereiken.

Helaas is Jan Conen veel te jong gestorven.  Daarom wil ik graag zijn gedichten op mijn website

plaatsen. De foto die ik erbij heb geplaatst is niet echt duidelijk. Dat komt omdat ik het boekje ontelbare

keren heb uitgeleend of zelf gelezen. Ik ben er eerlijk gezegd wel een beetje trots op dat hij mijn collega

was. Op dit moment ben ik zelf al 27 jaar werkzaam in de zorg van “Verpleeghuis De Bleerinck. Zoveel

herkenning in dit boekje. . 

.

voor gek verklaard

en verbannen

jonge betweters

maken mijn plannen

sociaal en maatschappelijk

helemaal onder in de goot

zal ik

door anderen

geleefd worden

tot het uur

van mijn dood

De Bleerinck beste Drentse Verpleeghuis

De Bleerinck beste Drentse verpleeghuis 23-12-2010

EMMEN – Verpleeghuis De Bleerinck in Emmen staat hoog op de ranglijst van beste verpleeghuizen. De lijst is samengesteld door de Volkskrant, op basis van cijfers over de kwaliteit van de zorg en oordelen van bewoners.

De Bleerinck staat op een vijfde plaats. In totaal zijn 370 verpleeghuizen beoordeeld. Het laagstgenoteerde verpleeghuis in Drenthe is De Esmarke in Roden op plek 347. Het beste verpleeghuis van Nederland staat volgens De Volkskrant in het Friese Metslawier.

Wp 53 - kopie

 

Eigen ervaringen en korte gesprekjes met bewoners

image

“Ga je mee”?

zegt Mw H tegen haar spiegelbeeld….

De vrouw kijkt vragend terug.

“Tegen wie praat u”? vraag ik

“Dat is mijn moeder”, zegt Mw H

“Lijkt u veel op uw moeder”? vraag ik

“Ja”! zegt Mw H,

“ze is er heel vaak”…..

Dat vind ik heel fijn voor u, zeg ik…..

“Daag”!

zegt mw tegen haar spiegelbeeld….

en ze draait zich om….

Ter herinnering. Voor Mw S

Voor de laatste keer

kom ik bij haar bed.
Daar ligt ze dan
hulpeloos
bijna 88 levensjaren..
Haar laatste adem
van het leven
uit te blazen….
Wat zou ze voelen?…
Voor de laatste keer…
streel ik haar wang….
Zou ze nog denken?…
Haar taal is verdwenen.
Zou ze het voelen
dat haar liefsten om haar heen staan?
Een beroerte noemen ze het
woorden schieten tekort
voor mij.
voor haar??
Hoe vind zij woorden
die ze misschien niet
kan uiten of uitspreken?
of dat ze het zelf nog begrijpt….
Voor de laatste keer…
streel ik haar haren,
Deze vrouw die
misschien wel honderden
gedichten heeft gemaakt
in haar leven…
Geschreven voor anderen,
te steunen in moeilijke
maar ook in fijne tijden.
Altijd begaand met de ander…
Liefde zit van binnen
dat zei ze altijd.
Blij als ze me zag
en een stevige omarming
was het gevolg….
Dit waren intense momenten
en ik voel haar warmte.image (1)
Voor de laatste keer…
pak ik haar hand..
ik geef om deze vrouw
zeg dat ik blij met haar ben
het fijn vond dat ze er was.
Ik bedank haar voor haar warmte
dat ik haar met liefde heb mogen
en kunnen verzorgen,
dat laatste stukje
van haar leven.
Dat ze nu mag uitrusten
en geen zorgen meer hoeft te maken.
Voor de laatste keer…
kus ik haar wang.
Ze liet me voelen
hoe belangrijk het is
om liefde te geven
en te ontvangen.
En hoe intens verrijkend het is
om er te zijn
voor de ander.

Bedankt lieve Mw S

Jessica

Het gedicht “Handen” wat ik eerder hier (30 nov 2006) op mijn web-log heb gezet, was van Mw S.

Professioneel moet je zijn…

Professioneel moet je zijn
wordt er gezegt…
Wanneer ben je professioneel?
als je de mensen op tijd uit bed hebt,
de huiskamer keurig verzorgt,
de bewoner netjes in de kleren hebt,
medicijnen op tijd geven
en het ontbijt op tijd klaar…
Het avondeten goed bereid
met voldoende vitamines.
De afspraken nakomt,
je de familie vriendelijk te woord staat…
en de familie belt bij veranderingen…
Ben je professioneel
als je
dingen verstandelijk kunt beredeneren,
wat een bewoner nodig heeft
om nog aardig te
kunnen funktionereren?
Maar ben je ook professioneel
als je naast een bed staat
met een koud hart?
Is het professioneel
wannneer je een band opbouwt..
De bewoner af en toe een knuffel geeft
of een welterustenzoen
zodat iemand lekker kan gaan slapen?
soms een diep gesprek voert
als je aanvoelt
dat iemand dat nodig heeft.
en er op dat moment voor kiest
om maar even niet te gaan schoonmaken?
Is het professioneel
wanneer je ook dingen
van jezelf vertelt
wanneer je aanvoelt dat een
bewoner dit op dat moment
nodig heeft?
Als je meeleeft met de bewoner
en je gevoelens laat zien…
Je betrokkenheid
naar de bewoner en
de familie laat zien..
En soms een traantje wegpinkt
als een bewoner overlijdt?
of ben ik dan onprofessioneel?
Jessica.
Gedicht gemaakt nav een collega die me er op wees dat ik wat professioneler moest zijn.
In die zin dat ik soms wat meer afstand moet nemen, en te dicht bij de bewoner en of familie sta.

Verpleeghuis De Bleerinck op tv.

zwienepoten met snert...En eigenlijk ben ik best wel een beetje trots…..Ik werk hier al jaren en elke week weer een menu bedenken is soms best moeilijk. Er wordt ook vaak door bewoners gezegt: “doe maar wat jij lekker vind”, maar na even rond vragen is de lijst voor de volgende week weer klaar. Dan de hoeveelheden opschrijven en inleveren bij de winkel. En zo halen we elke dag verse groente en vlees. Natuurlijk eten we ook wel eens patat frites, of pannekoeken met spek, en op Zondag vaak soep. We hebben een map waar de menu’s in worden bewaard en zo kun je zien dat het variabel is. Ik ben erg benieuwd naar de uitzending op tv. Voor alle verpleeghuiscollega’s waar dan ook, raad ik aan even te kijken…

Foto's Verpleeghuis De Bleerinck

fotos uit de oude doos. ingang bleerinck 1985

ingang De Bleerinck
.

De Bleerinck afd de Wanne vroeger

Eind okt. 1983, ik weet niet precies meer, begon ik met vrijwilligerswerk

in De Bleerinck. Ik kwam  op de Wanne terecht.

 

Nov84 Jan85_1Jan85

 

De huiskamers hadden ook allemaal een naam. Op het raam zie je nog
de kienstobbe staan. Waar dat van was weet ik niet Er was ook
ook nog Baaiewiekie, dat was de verzorgingsgroep.De Schoppe
was de verpleeggroep
Hoe de 2 begeleidingsgroepen heten weet ik niet meer….misschien
iemand anders? Beuntien zei een collega van me…..

De verbouwing 2005

 

 

2005

Ingang Verpleeghuis de Bleerinck

 

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA