Kort gezegd..

En wij blijven doen waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd; Wij doen. Met aanzienlijk minder dan geoorloofd. En onze knieën knikken. Net als ons hoofd. Wanneer zij vragen om meer. Meer dagen, meer uren. En onze ruggen, onze schouders, onze voeten… Zij hebben te verduren. En toch…. Onze monden blijven lachen om de grappen die wij maken. Over serieuze zaken. En over hen… Zij, die het niet snappen..Of het niet zien zoals het is. Zo houden wij het luchtig. Wij nemen hete baden en zuchten van verlichting. Wanneer spieren ontspannen. Gedachten worden losgelaten. Wij willen niet oeverloos debatteren. Of praten. Over besluiten die al zijn genomen. Wij willen praktiseren. Zonder daarvoor posities te hoeven creeëren, die boven ons uit reizen. Want wie wij zijn, staat al beschreven. In onze handen en in onze zielen. Wij behoeven alleen maar ruimte. Om te doen. Waarvoor wij in de wieg zijn gelegd. Kort gezegd.

Geschreven door D.

Tigania a la Jess (grieks) met tzaziki en rijst.

Vanavond Tigania gemaakt. 2 personen. Benodigheden:

2 kipfilet ook in grove stukken snijden.

1 rode paprika

1 bakje champions

2 uien

1 courgette

Olie, Peper zout cayennepeper

Zilvervliesrijst volgens verpakking.

Griekse yoghurt voor de tzaziki

1 takje verse munt.

Tzaziki: 3/4 komkommer: pitjes eruit halen en dan raspen. 4 blaadjes munt fijn snijden, peper en zout erbij en de yoghurt allemaal door elkaar mengen.

Werkwijze: Snijd alle ingrediënten in grove stukken. Champions en uien bakken dat het lekker bruin is. Paprika erbij, courgette erbij. Kipfilet goed gekruid met peper en zout en cayennepeper goed bakken. 15 minuten. Alles bij elkaar doen, deksel op de pan op laag vuur nog 15 minuten.

Zilvervliesrijst volgens pak.

Heerlijk

❤️ Hart voor de mens..

Iedereen kan jou leren
om te signaleren
en te rapporteren
En vertellen hoe iets moet

Iedereen kan jou zeggen
En proberen uit te leggen
Hoe je het volgens het boekje doet

En iedereen kan jou blijven vragen
Waarom je telkens links gaat
en niet rechts
Zeggen dat iets
zwart of wit is
en goed is
of juist slecht

Maar NIEMAND kan jou leren voelen
Zelfs de strengste juffrouw niet
Om met één blik te kunnen weten
of iemand pijn heeft
of verdriet

Een schouder zijn
Soms zelfs een ‘ouder’ zijn
Het vertrouwde zijn

DAT heeft de meeste waarde,
en waar zorgen daadwerkelijk om gaat
Waarvoor in wezen
geen enkel papiertje bestaat

Wat mogen we blij zijn
Dat er zusters als jij zijn
Met hart voor de mens
achter hun kwaal

Jij bent, werkelijk waar,
mijn Florance Nachtegaal.

Dit prachtige gedicht is geschreven door Deanne Platje en is voor iedereen die werkt in de zorg.


Oma/moeder worden

Mijn dochter is hoogzwanger. Al over tijd nu. 9 september 2021 was ze uitgeteld. Het is dus een spannende tijd en iedereen leeft ook mee. Zo ook mijn moeder. Haar oma. Ik belde zojuist maar de thuiszorg hielp haar net onder de douche. De huishoudelijke hulp pakte de telefoon op. Helemaal goed. Dat wil mijn moeder ook want stel je voor dat haar kleindochter een baby heeft… ik heb nu even doorgegeven dat ik straks nog even terug bel, en dat ze mocht zeggen dat ik nog geen oma ben…Vera nog geen moeder en mijn moeder nog geen overgrootmoeder

❤️❤️❤️

Ziva en Rhody 17-4-2021

Sinds vorige week Heb ik nieuwe huisgenootjes. 2 kleine ieni mini kittens: Een schildpadpoes: Ziva, en een rode: Rhody. Ze wogen veel te licht, Rhody woog 450 gr en Ziva 350. Van de dierenarts krachtvoer gekregen. Er komt gelukkig steeds meer beweging en ze spelen elke dag meer.

Ziva
Rhody

Onthechten

Of het nu gaat om een opname in een verpleeghuis of om een definitief afscheid, in beide gevallen is er sprake van verdriet en gemis. In beide gevallen is er sprake van verplichte onthechting. Dat is een moeilijk proces, waar je doorheen moet. Het is de enige manier om weer verder te kunnen gaan. Maar het is een rouwproces en dat kost tijd.

www.hanscieremans.nl/2019/09/09/onthechten/

Dag mooi mens, ik mis je zo….

Zal ik jou ooit weer tegenkomen..
Ergens op een warme dag
Jouw stem weer even horen
Jouw wang weer even kussen
Jouw onbevangen warme lach..


Zal ik jou ooit nog weer eens horen..
Zomaar op een gegeven moment
Dat de telefoon gaat
En jij weer tegen mij aanpraat
Alsof je nooit ontslapen bent
Wij zouden huilen
Wij zouden drinken
Wij zouden zingen
Het ging ons om de kleine dingen


Zal ik jouw sterven ooit kunnen vergeten?
Opeens zonder ik het weet
Alsof jij altijd naast mij hebt gezeten
En je nooit bent weggeweest
We zouden erom lachen
We zouden erom dansen
We zouden anderen voor gek verklaren
We zouden ons dit leed besparen


Ik omhels jou in gedachten
Jij zal op mij zitten te wachten
Met in jouw hand
een glaasje wijn
eentje voor jou
en eentje voor mij


Het zal vast nog even duren
Maar ooit
Zal het zo zijn..


Geschreven door Deanne. 
April 2021

Afstand en nabijheid in coronatijd

Soms ben ik mij, een beetje kwijt

Mijn nabijheid

Impulsiviteit

En tomeloze onbevangenheid

Verdwaald,

in een tweestrijd

Waar verstand en gevoel continu rivaliseren

Vrees en toegenegenheidelkaar verteren

Alle wegen vol met beren

Die niet letten,

op de tijd

Het wikken en het wegen

Tussen voors en de tegens

Overschaduwen persoonlijkheid

In een te lang durend respijt

Gewoon weer mens zijn

Dat zou mijn diepste wens zijn

Weer dichtbij jou zijn

En bij jou,

en jou,

en zelfs jou

Simpelweg

.Bij iedereen waar ik van hou

En bij de rest.

Want,

dit is verreweg

de allertreurigste test.

Geschreven door mijn collega, vriendin D.

(foto : Opgesloten liefde)

COVID tijd..

🤍

Het is soms een ware kunst
Om te kunnen blijven geven
Zonder angst en
zonder beven
Maar met beide benen
op de grond
Al zakt het soms onder je vandaan
En dan ‘gewoon’ maar blijven staan
Je masker op
Nu letterlijk en figuurlijk
Vreemd en onnatuurlijk
Maar vanuit liefde gedragen
En voor rust in het gemoed
Omdat je weet dat je het voor die ander doet
En met je ogen te spreken
Wanneer de mimiek nu moet ontbreken
Blijft warmte doch in overvloed

Het is soms een ware kunst
Maar met Liefde.

Geschreven door D

Zuster, hoor eens..

Zuster, hoor eens

Zie me niet als een verwarde,
achterdochtige persoon
en benader mij beslist niet
op betuttelende toon.
Noem me daarom dus geen ‘lieverd’,
doe niet of je me goed kent.
Ik ben net een mens als jij hoor,
ook al noem je mij ‘dement’.

Ik ben oud en ook volwassen,
gebruik dus geen babytaal.
Vriend’ lijk zijn vind ik geweldig,
maar praat met mij heel normaal.
Ook al raak je soms vertederd,
ook al ben je me soms zat,
ook al vind je me wel aardig,
dan ben ik nog niet jouw ‘schat’.

‘k Ben van zorg helaas afhank’ lijk
en dat doet me best veel pijn.
Desondanks ben ik jou dankbaar,
dat je er voor mij wil zijn.
Bouw aan wederzijds vertrouwen,
ook al maak ik soms misbaar.
Praat daarbij met mij respectvol,
gelijkwaardig aan elkaar.

© Hans Cieremans

Toon Hermans

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonica spelen.

Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen

Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou

Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
i love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR

~Toon Hermans~

Schuldgevoel

Schuldgevoel

Het schuldgevoel
blijft aan me knagen.
Jij loopt continu,
mijn aandacht te vragen.
Ik kan geen stap zetten,
ik moet op je letten.
Ik kan er niet tegen,
’t grijpt mij naar de keel.
Ik wil je wel helpen,
maar ’t wordt soms te veel.
Dan word ik boos,
word ik ongeduldig.
En als jij dan huilt,
dan voel ik me schuldig.

Ze zijn goed bedoeld
alle adviezen.
toch dreig ‘k steeds vaker
de moed te verliezen.
’t Is zo tegenstrijdig,
waarom word ik nijdig?
Is het mijn onmacht,
ben ik te moe?
Is het de vraag:
‘Waar gaat dit naartoe?’
Ik zou zo graag willen
om alles te geven.
Maar ik heb toch ook
een eigen leven?

Is ’t egoïstisch
om dat te denken?
Die vraag druk ik weg,
‘k bedien op je wenken.
Ik doe wat je zegt,
mijn lach is niet echt.
Soms wil ik vluchten,
kan ik het niet aan.
Dan houd jij me tegen,
je laat me niet gaan.
Langzaam maar zeker
laat ik de moed zakken.
Kan ik het ooit weer;
‘Mijn leven oppakken?’

Je schuldig voelen
kost veel waterlanders,
maar echt schuldig zijn,
is heel wat anders.

© Hans Cieremans